meer te vertellen over Groenlandse mineralen en de Groenlandse politiek. De Australische geoloog Greg Barnes lijkt een excentriek buitenbeentje in de wereld van mijnen en grondstoffen, maar tegelijk illustreert zijn verhaal dat een mijn opstarten in Groenland geen sinecure is. De 76-jarige geoloog Greg Barnes zit al lang in de wereld van mijnen en mineralen. Voor hij de kansen in Groenland ontdekte, was hij vooral actief in Oost-Europa. In 1992 streek hij een eerste keer neer in Groenland in verband met een potentiële diamantmijn. Dat project bleek uiteindelijk niets op te leveren. Alleen leidde het tot de ontdekking van een veel waardevollere grondstofreserve. 

 Tijdens dat bezoek maakte Barnes een vlucht met een helikopter. Naar eigen zeggen had hij de avond ervoor wat te veel gedronken en voelde hij zich niet lekker. Hij liet de piloot de helikopter aan de grond zetten om wat te bekomen en voor een plaspauze. Toen zag hij dat een bepaald gesteente begon te ontbinden onder zijn urine. Dat moest wel 'eudialiet' zijn, wist hij, en zijn geologische aandacht was gewekt. Want het mineraal eudialiet bevat de metalen zirconium, niobium en yttrium - en die zijn erg nuttig en gegeerd voor toepassingen in kerncentrales, LED-tv's of de defensie-industrie. Yttrium behoort bovendien tot de groep van zeldzame aardmetalen.  Barnes zag meteen de economische waarde van de mineralen die daar in de grond zaten. Het kostte hem 8 jaar om juridisch een claim te verwerven over een afgebakend gebied, wat hem het recht gaf om de bodem verder te onderzoeken. Rond 2004 begon het hem te dagen dat er in zijn reserve nog meer zeldzame aardmetalen of rare earths in het gesteente zaten: neodymium, praseodymium, diaspore en terbium. Voeg daar nog elementen aan toe zoals gallium en hafnium; dat zijn geen zeldzame aardmetalen, maar ze worden door de EU wel als kritieke grondstoffen gerangschikt. (VRT nws)