Suriname stevent af op een nieuwe regering zonder richting, maar met een schimmenspel van belangenverdeling. “Wat we zien is geen inhoudelijk debat over beleidsvisie of hervormingen. Wat we zien is onderhandeling over stoelen.”

In een scherpe analyse trekt Ameerali fel van leer tegen de huidige manier van coalitievorming. “Het is precies zoals bij de vorige verkiezingen. Er wordt onderhandeld over ministeries, posten en macht, maar niemand stelt de vraag: wat gaan we met het land doen? Waar is de visie? Waar is het plan voor onderwijs, economie, gezondheidszorg, armoedebestrijding?”, vraagt Ameerali zich af.

Volgens Ameerali wordt er een coalitie gesmeed op basis van ‘zetelwiskunde’, waarbij het enige doel is om de magische 34 zetels in De Nationale Assemblée  te behalen – nodig om de president en vicepresident te kiezen. “Men zegt dat er een intentieverklaring is getekend tussen de NDP en bijna alle andere partijen, behalve de VHP. En wat is daar het eerste dat opvalt? Niet het gezamenlijke programma. Nee, iedereen wil weten: ‘wie krijgt welk ministerie’. ”

Met de voorlopige uitslag op achttien zetels voor de NDP, zes voor ABOP en NPS, twee voor de PL en één voor BEP en A20, lijkt het getal 34 precies binnen bereik. Maar Ameerali waarschuwt: “Zo een brede coalitie is geen garantie voor stabiliteit. Het is een fragiel kaartenhuis. Er hoeft maar één partij zich benadeeld te voelen in de verdeling van de ‘buit’ en alles stort in.” De voormalige vicepresident noemt het een "valse start". “Je hoort niets over een regeerakkoord, niets over structurele hervormingen, niets over de staatsschuld of sociale crisis. Alleen maar: ‘Welk ministerie krijg ik?’ Dat is geen leiderschap. Dat is politieke verkaveling. Het is pijnlijk. Wat we nu meemaken is geen coalitievorming, maar een politieke marktplaats.”

Ameerali herinnert eraan dat Santokhi in 2020 hetzelfde pad bewandelde. “Toen werd ook eerst onderhandeld over posities en pas daarna over beleid. Het resultaat kennen we: ‘een regering die vanaf dag één onder vuur lag, interne ruzies, afsplitsingen en het wegvloeien van vertrouwen bij de kiezer’. En wat zien we nu? Dezelfde fout wordt opnieuw gemaakt.”

De verkiezingsresultaten liegen er volgens hem niet om. ‘’De VHP verloor fors: van 108.000 stemmen in 2020 naar ruim 86.000 nu. Het zijn allemaal indicaties dat het volk het beu is. Maar in plaats van lering te trekken uit die tik, rennen politici weer naar elkaar toe om hun machtsdeel te claimen.” Voor Ameerali is dit een uitgelezen moment voor politieke volwassenheid. “Een echte leider zegt: ‘Voordat we praten over posten, praten we over beleid. Waar willen we naartoe met Suriname? Welke koers varen we?’ Maar zo’n leider zie ik niet opstaan.”

Met zijn scherpe kritiek hoopt Ameerali dat burgers wakker worden en politici ter verantwoording roepen. “Als we weer vijf jaar gaan toekijken hoe er geregeerd wordt zonder richting, dan zijn we weer verder van huis in 2030. De verandering die het volk wil, begint niet bij wie wint, maar bij hoe er na de verkiezing wordt bestuurd.”