Vergaderingen beginnen niet op het aangekondigde tijdstip, agenda’s worden nauwelijks gevolgd en inhoudelijke wetsbehandelingen verzanden steevast in politieke steekspelletjes.

De afgelopen dagen was het weer raak tijdens de behandeling van de wijziging van de Wet op de Staatsschuld. In plaats van zich te concentreren op de wetsinhoud, raakten parlementariërs opnieuw verstrikt in politieke verwijten. Het beleid rond grondconversie van de vorige regering werd plots het strijdtoneel. Coalitieleden beschuldigden voormalig president Chandrikapersad Santokhi van ‘uitverkoop’ van staatsgronden en het omzeilen van het parlement. Santokhi, nu oppositielid, liet dat niet onbeantwoord en verdedigde zijn gevoerd beleid, wat weer voer was voor de coalitiefracties.

Het gevolg was een dreiging van de vertrouwde chaos in de vergaderzaal: onderlinge beschuldigingen, verhitte toonwisselingen en nauwelijks vooruitgang. De kern van de wetsbehandeling raakte ondergesneeuwd door partijpolitieke retoriek. Er is sprake van een terugkerend patroon dat de geloofwaardigheid en efficiëntie van het parlement altijd heeft ondermijnd in het verleden.

Daarbovenop klinkt opnieuw kritiek op de onpartijdigheid van de voorzitter, deze keer Ashwin Adhin. De voormalige vicepresident onder het kabinet-Bouterse grijpt geregeld in met politieke opmerkingen, vooral wanneer het beleid van de regering waarin hij diende, wordt bekritiseerd. Fractieleider Asiskumar Gajadien (VHP) maande hem tot terughoudendheid en niet aan zijn mening te komen.

Wat resteert, is een parlement dat op dezelfde voet doorgaat als voorheen, een instelling waar ‘Kenki a systeem’ niet meer dan een loze slogan blijkt.