Uit zijn antwoorden blijkt dat er aanzienlijke verschillen bestaan in zowel dienstverbanden als inkomens, afhankelijk van het ziekenhuis en de locatie waar de specialisten werkzaam zijn.

Volgens Misiekaba zijn er momenteel ruim 170 medische specialisten actief in Suriname. Het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP) neemt met 106 specialisten bijna 60 procent van dit totaal voor zijn rekening. “Vanaf 2019 neemt het AZP medische specialisten in loondienst, terwijl zij die vóór dat jaar zijn toegetreden doorgaans werken op basis van een fee-for-service-systeem. “Dat betekent dat zij voor poliklinische diensten afspraken hebben met verzekeraars, waaronder het Staatsziekenfonds (SZF), en voor klinische zorg met het ziekenhuis,” aldus de minister.

De minister maakte duidelijk dat er grote verschillen zijn in de manier waarop specialisten aan ziekenhuizen verbonden zijn. “Iemand die voor een ziekenhuis werkt, ontvangt een vast salaris.” “Iemand die met een ziekenhuis werkt, heeft werk- en betaalafspraken via een overeenkomst,” legde hij uit. Bij het AZP is inmiddels ongeveer 40 procent van de specialisten in loondienst. De overige 60 procent blijft werken via honoraria en declaraties. Dit hybride systeem zorgt voor variatie in beloningsstructuren. Ook andere ziekenhuizen, zoals het ’s Lands Hospitaal (ongeveer 15 specialisten) en het Mungra Medisch Centrum (MMC, circa 12 specialisten exclusief ingehuurde krachten), hanteren een mix van verschillende constructies.

Specialisten in loondienst ontvangen een vast salaris, terwijl anderen een vergoeding per behandeling krijgen via declaraties bij het SZF of het ziekenhuis. “In sommige gevallen gaat het om een combinatie, bijvoorbeeld wanneer een specialist in loondienst is bij een overheidsziekenhuis maar daarnaast via SZF declaraties indient,” aldus de minister.

De hoogte van de tarieven en vergoedingen is vastgelegd in overeenkomsten tussen het SZF en de Nationale Ziekenhuisraad. Deze contracten vormen de basis voor declaraties en honoraria. Hoe hoog het gemiddelde maandsalaris van een specialist daadwerkelijk is, uitgesplitst naar specialisatie en type ziekenhuis, kon de minister nog niet meedelen.

Wat wel duidelijk werd, is dat er aanzienlijke verschillen bestaan tussen specialisten in Paramaribo en die in de districten. Volgens Misiekaba is dit verschil vooral het gevolg van het aantal declaraties dat ziekenhuizen bij verzekeraars indienen. “In Paramaribo zijn er meer patiënten, meer behandelingen en dus meer declaraties.” “Dat vertaalt zich rechtstreeks in hogere inkomens,” stelde de minister.

Dit verschil voedt de kritiek dat specialisten buiten de hoofdstad financieel benadeeld worden, ondanks het feit dat ook in de districten een grote behoefte bestaat aan specialistische zorg. DNA-leden wezen erop dat dit systeem de ongelijkheid in toegang tot hoogwaardige zorg kan vergroten, omdat specialisten minder snel geneigd zijn zich buiten Paramaribo te vestigen.

Hoewel Misiekaba openheid van zaken gaf, bleef veel concrete informatie uit. Zo kon hij geen overzicht presenteren van het aantal specialisten per vakgebied, noch exacte inkomensgegevens per specialisatie. De gedeeltelijke antwoorden hebben echter al een belangrijk pijnpunt blootgelegd: het ontbreken van een uniform belonings- en dienstverbanden systeem voor medische specialisten in Suriname. Dit zorgt niet alleen voor scheve inkomensverhoudingen, maar kan ook gevolgen hebben voor de spreiding en beschikbaarheid van specialistische zorg in het hele land.