angst en rauwe rouw. Het geweldsdrama waarbij een man negen mensen doodstak – waaronder zijn eigen kinderen – heeft de gemeenschap diep verscheurd. Buurtbewoners spreken van een scène “zoals je alleen in films ziet”. Een man die jarenlang bekendstond als rustig, klopte die nacht aan bij woningen met verwarde uitspraken, waarna hij zijn dodelijke tocht begon. Volgens bewoners verkeerde hij duidelijk in een psychische crisis. “Hij dacht dat hij pingo’s neerstak”, vertelt een geschokte buurman. De gedachte alleen al bezorgt velen nog steeds koude rillingen.

Voor de buurt is Oud en Nieuw onherkenbaar geworden. “Dit draag je jouw leven mee”, zegt een vrouw die al veertig jaar in de straat woont. Meerdere bewoners gaven aan zelf ook begeleiding nodig te hebben. Niet alleen de directe slachtoffers, maar de hele wijk is getraumatiseerd.

De klap is het hardst voor de familieleden die onverwachts geconfronteerd werden met het verlies van ouders, kinderen, ooms en tantes. Sommigen hoorden via de telefoon dat er ‘iets’ was gebeurd, zonder te weten dat het hun eigen familie betrof. “Je leest het nieuws en denkt: wat erg. En dan blijkt het jouw moeder te zijn”, aldus een nabestaande. “Dat moment breekt je voorgoed”.

De emotionele getuigenissen laten weinig ruimte voor woorden. Mensen beschrijven hun dierbaren als hardwerkend, zingend, geliefd in de buurt. Dat juist zij werden neergestoken toen zij probeerden hulp te bieden, maakt het verdriet nog schrijnender. “Ze gingen helpen en betaalden met hun leven”, klinkt het.

Opvallend is dat sommige familieleden geen haat uitspreken richting de dader, ondanks de onvoorstelbare daad. De man was een ex-zwager, een oom en familie. “Ik kan hem niet vervloeken”, zegt een familielid. “Dan vervloek ik ook mijn eigen kind.” Die innerlijke strijd tussen rouw, loyaliteit en morele woede tekent de complexiteit van het drama.

Uit gesprekken met familie komt naar voren dat de verdachte eerder onder behandeling stond en medicatie kreeg. Volgens betrokkenen zou hij zijn medicijnen niet consequent hebben ingenomen. De vraag wie daarop toezicht hield, blijft pijnlijk onbeantwoord. “Wie controleert dat?” vraagt een familielid wanhopig.

De politie moest de man uiteindelijk neerschieten toen hij ook agenten aanviel. Hij werd zwaargewond afgevoerd en ligt onder bewaking in het ziekenhuis. Twee andere slachtoffers, een kind en een volwassene, vechten daar eveneens voor herstel. Geruchten over een tiende dode werden door autoriteiten nadrukkelijk ontkend.

Richelieu zal het gebeurde niet snel vergeten. Niet door statistieken of beleidsnota’s, maar door de stemmen van mensen die achterblijven met herinneringen, trauma en een straat waar nooit meer de saamhorigheid onder de bewoners zal worden gevoeld.