de dagen volgen elkaar op. Maar het verdriet dat de kinderen van Peter R. de Vries nog dagelijks voelen over zijn gemis is er nog steeds in volle hevigheid. Dat vertelden de kinderen Royce en Kelly en hun moeder Jacqueline donderdag tijdens de vierde dag van het hoger beroep in de strafzaak over de moord op de misdaadjournalist.

“Er is geen minuut dat ik niet aan mijn vader denk en aan het vreselijke wat hem is overkomen. Het is als een litteken dat nooit vervaagt. Soms dof aanwezig, soms schrijnend pijnlijk, maar altijd voelbaar”, zei zoon Royce. In de afgelopen jaren werd hij voor de tweede keer vader. “Te midden van al die blijdschap voelde ik ook wie er níet was. Het deed me realiseren dat zelfs de mooiste momenten nooit meer hetzelfde zullen zijn. Het geluk is nooit meer ongeschonden.”

Tegelijkertijd wordt Royce geconfronteerd met ongemakkelijke vragen van zijn 4-jarige zoontje, die hem vroeg: “Wat is er met opa sterretje gebeurd?” Royce: “Laatst vroeg hij mij recht in de ogen of opa sterretje met een pistool is doodgemaakt.” Dochter Kelly vertelde hoe de veroordelingen door de rechtbank voor haar niet voelden als gerechtigheid. “De maatschappij moet genoegdoening vinden in de straffen. Gerechtigheid voor de samenleving, maar niet voor mij. Niets brengt mijn vader terug. Ik zal hem nooit meer kunnen vasthouden, nooit meer met hem kunnen lachen, nooit meer met hem kunnen sparren over de volgende stap in mijn leven.” Kelly zei dat haar leven altijd een groot gat zal houden, maar dat zij dankzij haar familie leert om te gaan met het verlies. Ze zei eraan toe te zijn dat er een einde komt aan de rechtszaak. “Zodat ik mijn vader vooral in mijn privéleven kan missen, herdenken en liefhebben.”

Moeder Jacqueline noemde De Vries naast haar soulmate gedurende meer dan 45 jaar, ook een man met een missie.  “Een missie die ook is vermoord. Peter was geen man van omwegen, hij ging recht op zijn doel af. Hij sprak als anderen zwegen. Hij bleef staan wanneer de wind tegenzat. Hij geloofde niet in meelopen, maar in opstaan. Niet in wegkijken, maar aankijken. Zijn overtuiging was dat recht iets is waarvoor je moet opkomen. Peter vocht voor de stem van de slachtoffers, boven het zwijgen van de daders.”

Jacqueline: “Zolang wij durven staan waar de wereld liever buigt is Peter niet verdwenen. Dan leeft hij voort in elke daad van rechtvaardigheid.” (De Telegraaf/ Petra Urban)