Isaac Del Toro behoudt de roze leiderstrui. Hij behaalde daarmee zijn vierde zege van de Giro.

Op voorhand werd vooral gesproken van een aankomst voor lichtgewichten en heuvelspecialisten, maar de sterk klimmende Pedersen hield goed stand in de finale en won na een sprint van meer dan 200 meter.

Het was een dag die op voorhand alle kanten op kon, waardoor veel renners geloofden in hun kansen. Een sterke kopgroep van negen renners hoopte ruimte te krijgen van het peloton, maar ze moesten vechten voor elke seconde. Na 120 kilometer koers hadden de coureurs een gemiddelde snelheid van maar liefst 49,3 kilometer per uur. De koplopers bleken kansloos en werden één voor één ingehaald toen de Ineos Grenadiers-ploeg van Thymen Arensman en Egan Bernal doortrok op de klim naar San Giovanni in Monte.

Op die heuvel van 5 kilometer aan 6,6 procent ontplofte de koers. Door de aanzet van Arensman en Bernal reden acht renners weg, onder wie Primoz Roglic en rozetruidrager Del Toro. Opvallende afwezige was Juan Ayuso. De nummer twee van het klassement kampt met kniepijn na een valpartij en moest achtervolgen.

Dat deed hij met succes. Ineos liet het tempo zakken, waarna het gros van het peloton weer aansloot bij het opdraaien van de lokale ronde in- en om Vicenza. Daar klommen de renners gegroepeerd naar de basiliek in de stad, waar het peloton de bel kreeg voor de laatste ronde.

De wedstrijd kreeg opnieuw een impuls na de bonificatiesprint, waar Ayuso (vier) en Del Toro (twee) weer wat seconden wonnen op de concurrentie. De wedstrijd werd echter pas beslist in de straten van Vicenza.

In de steile laatste kilometer lanceerde Pedersen zijn sprint al met nog 200 meter te gaan, waarna enkel Wout van Aert meekon. De twee sprintten lang en maakten het elkaar heel lastig, maar Van Aert kon niet meer over Pedersen heen komen. Del Toro deed opnieuw goede zaken voor het klassement door als derde te eindigen en in totaal zeven seconden te winnen op de andere klimmers. (NOS)