Waar deze bijeenkomsten traditioneel het hoogtepunt vormen van maandenlange campagnes, bleken ze ditmaal niet meer dan een voorspelbare herhaling van eerdere boodschappen. Verhalen die al maandenlang de ronde doen, werden opnieuw afgestoft – zonder enige verrassing of nieuwe inzichten. De politieke motor leek op zijn laatste reserves te draaien.

 Vooral de partijleiders straalden eerder vermoeidheid dan vastberadenheid uit. De energie was eruit – wat niet verwonderlijk is, gezien de intensiteit waarmee deze campagneperiode is gevoerd.

 Wat deze verkiezingsronde wél onderscheidde van eerdere edities, was de opkomst van het zogenoemde ondro-oso-model: kleinschalige bijeenkomsten in woonwijken, waarbij partijvertegenwoordigers direct in gesprek gingen met buurtbewoners. Elk weekend, en later zelfs op doordeweekse dagen, vonden deze ontmoetingen plaats – vaak met exact dezelfde boodschap. Het leidde tot een overdaad aan herhaling, waardoor de impact van de uiteindelijke massameetings grotendeels verloren ging. Deze formule verving voor een groot deel de klassieke ressortrally’s, die voorheen over een langere periode werden uitgesmeerd.

 De VHP, NDP, ABOP en PL slaagden erin massa’s op de been te brengen, maar inhoudelijk was er weinig te winnen. Het ging meer om een symbolische krachtmeting.

 Een andere opvallende ontwikkeling was de dominante rol van sociale media in deze campagne. De strijd werd grotendeels digitaal gevoerd, met een stortvloed aan videoboodschappen, memes en livestreams. Wat voorheen werd bewaard voor het podium van de slotmassameeting, circuleerde nu al weken op Facebook en TikTok. De toespraken voelden daardoor eerder als een samenvatting dan als een climax. Er was simpelweg niets nieuws meer te zeggen.