De bushouders kampen met serieuze financiële problemen. Zonder uitbetaling kunnen ze hun bussen niet onderhouden, chauffeurs niet uitbetalen en geen brandstof kopen. “We lopen vast. De overheid eist dat wij blijven rijden, maar weigert te betalen. Dat is onhoudbaar,” zegt een van de ontevreden bushouders. Wat vooral steekt, is de ongelijke behandeling: ambtenaren en ministers ontvangen maandelijks hun salaris, terwijl de bushouders met lege handen staan. “Wij zijn geen tweederangsburgers,” klonk het fel.

De regering beloofde eerder compensatie op basis van nieuwe berekeningen, maar die beloften bleken tot nu toe loos. Er is geen duidelijkheid, geen actie – enkel stilte. “Ze schuiven alles voor zich uit, in de hoop dat we vanzelf opgeven,” zeggen de bushouders.

Veel wantrouwen komt voort uit eerdere ervaringen. Beloften rond verkiezingstijd worden zelden nagekomen. “We zijn moe van het politieke spel. Onze sector wordt gebruikt en daarna vergeten.” De administratie is een chaos, de communicatie met de overheid verloopt stroef en het beleid verandert met de wind. De presidentiële commissie, die zich over de vervoersproblemen zou buigen, laat tot nu toe niets van zich horen. “We willen een toekomstbestendige oplossing. Geen tijdelijke pleisters, maar een stabiel beleid dat werkt.”

De bushouders sluiten niet uit dat de bussen binnenkort massaal uitvallen. Een actiedag staat op de planning als er niet snel wordt betaald. “Als de overheid ons werk niet respecteert, dan stoppen we ermee. Laat ze dan maar zelf voor vervoer zorgen.”